มีสิทธิอะไร

ข้าพเจ้าซวย  ช่วงสงครามโลก  ตรงกับช่วงวัยหนุ่ม
ชีวิตนักเขียน   ไปได้ดี  อีกไกล  ถ้าวันนี้  ร่างไม่โดนกระสุนเจาะ หรือระเบิดไปเสียก่อน
โชคยังดี  นักเขียนเพื่อนซี้ เพื่อนร่วมคิด อยู่กองร้อยเดียวกัน    เคียงบ่าเคียงไหล่ในสนามเพลาะ
ลูกตะกั่วแหวกอากาศ  เจาะร่าง  ร่างแล้วร่างเล่า   ระเบิดดัง  อัดดินดำกระจาย  คละชิ้นส่วนชายชาติทหาร
เราสองคน  โผล่ท่อนบน  พานท้ายปืนอัดร่องไหล่   ยังไม่ได้ยิงซักนัด
เสียงปืน  เสียงระเบิด  เสียงคำรามแผดร้อง  ข้าพเจ้าตะเบ็งเสียงแข่ง  พูดกับเพื่อนซี้ข้างๆ
"ข้าชอบยิงปืน  ข้าไม่ชอบยิงคน"
"ข้าไม่ชอบยิงซักอย่าง  ข้าชอบคิดแล้วเขียน"
"ข้าคิดก่อนลั่นไก  เรามีสิทธิอะไรตัดสินอายุขัยคนพวกนั้น"
"คนพวกนั้นมีสิทธิอะไรมารุกรานมาตุภูมิเรา"
"สิทธิตั้งอยู่บนฐานของหน้าที่และการไม่ละเมิดสิทธิคนอื่น มันรุกรานมาตุภูมิเรา มันไม่มีสิทธิ"
"แล้วมันมีสิทธิตัดสินอายุขัยเราไหม"
"มันไม่มีสิทธิ  แต่มันทำได้"
"เราก็ไม่มีสิทธิ แต่เราก็ทำได้"
"หมายถึงทำอะไร"
"จะยิงกะบาลพวกมัน   นอนหลบในสนามเพลาะ  หรือหันหลังวิ่งหนี"
"ใครหันหลังวิ่งหนี  หัวหน้ากองพันสั่งยิงทิ้ง"
"หัวหน้ากองพันมีสิทธิ?   ละเมิดสิทธิเราหรือไม่?  เอ็งอนุญาต?"
"ข้าชอบคิด  แต่ข้าชักจะปวดหัวแล้ว"
อนิจา  หัวตะกั่วเม็ดหนึ่ง  แหวกอากาศมาเจาะกบาลเพื่อนผมในทันที  คอพับ  ล้มลง  หายปวดหัวไปตลอดกาล
ข้าพเจ้าคำราม  ลั่นไก  ส่งกระสุน  เจาะกบาลข้าศึก
ข้าพเจ้ายังไม่อยากหายปวดหัว  เหมือนเพื่อน
ข้าพเจ้ายังอยากเก็บสมองไว้คิด   ตอนนี้จำต้องหยุดคิด  แล้วส่งกระสุนเจาะกบาลพวกมัน


หมายเหตุ: flash fiction เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจาก บทกวี"ฉันอยากเป็นนักแม่นปืน" ของ  ซะการีย์ยา  อมตยา  กวีซีไรต์