ใครมีความเห็นอื่นจะเสนอมั้ย"
ความเงียบเข้าปกครองห้องประชุม ผมมี แต่ไม่กล้ายก ถึงกล้าก็มีข้ออ้างให้ไม่ยก
ในห้องประชุมประกอบด้วย ประธาน เลขา และผู้บริหารระดับกลาง รวมผมแล้วเป็นยี่สิบชีวิต
ห้องประชุมของบริษัทในประเทศไทย ประธาน เลขา ทุกคนในห้อง เป็นคนไทย
ถึงจะคนไทยเหมือนกัน แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความเห็นทุกเรื่องตรงกัน
มองหน้าคนอื่นๆ สีหน้าเรียบเฉย ดูไม่ออกเลยว่าเห็นด้วยหรือไม่
ถ้าผมยก ผมจะเป็นแกะดำหรือไม่ คนจะมองผมอย่างไร
จากสีหน้าท่านประธาน เวลาโอกาสแสดงความคิดเห็นใกล้หมด
ส่วนลึกในใจสั่งให้ยกมือพูด แต่ส่วนตื้นของสมอง ไขสันหลัง ประสาทอัตโนมัติ สั่งการให้แนบแขนชิดลำตัว
วินาทีกดดัน ความคิดต่อสู้หักล้างกันในใจ ทันใดนั้น รักแร้ผมแสบจี๊ด เหมือนมดกัด
ความรู้สึกนี้.... มดส้ม คงเป็นมดส้มบนต้นมะม่วงหน้าบ้าน ร่วงใส่ก่อนออกจากบ้าน
ผมเผลอยกมือขึ้น เหยียดตรงขึ้นฟ้า ดูมั่นใจจนทุกคนในห้องเหลียวมอง
"คุณไม่เห็นด้วยกับผม?"
เลยตามเลยแล้ว "ครับ"
ท่านประธานพยักหน้าขรึม ยังไม่ถามอะไรผม ถามคนอื่นๆก่อน
"มีใครไม่เห็นด้วยกับผมอีกไหม"
ทุกชีวิตในห้องชูมือสลอน เลขาท่านประธานถึงกับชูสองมือสองเท้า กกน.สีชมพูแล่บ สีหน้าเรียบเฉยของทุกคนถูกทะลายออก แสดงออกถึงความครุกรุ่น ขบเขี้ยว ใคร่ระบายความคิดเห็น
ผมมองทุกคน ความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวชวนให้ฮึกเหิม พวกเราคนไทยร่วมสมัย ผมเข้าใจความรู้สึกนี้
ถ้ามึงกล้าเปิด กูก็กล้าตาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น