เกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ
เพิ่งมาใหม่แท้ๆ ยิ้มโปรยเสน่ห์ ทักทายคนในออฟฟิศไปทั่ว ใครๆก็รัก เชอะ!
หน้าตาสวย ทำงานเก่ง โถ แม่เพอร์เฟ็ค แม่โลกสวย ชีวิตคนเรามันต้องมีข้อด้อยบ้างล่ะ
เรื่องดึงปมด้อยคนแบบเธอออกมา ฉันถนัด ฟิวส์ขาดหมดสวยไปนักต่อนักแล้ว
"แหม เธอหน้าอกเล็กจังนะจ๊ะ รู้มั้ย ผู้ชายเดี๋ยวนี้ให้ความสำคัญมาก จอแบนอย่างเธอผัวจะทิ้งเอาง่ายๆ"
"ขอบคุณที่เตือนนะคะ แต่หนูไม่รู้จะทำยังไงให้ใหญ่ขึ้น พี่มีวิธีแนะนำไหมคะ"
เหมือนโดนย้อน หน้าอกฉันก็ไม่ได้ใหญ่ แต่ไม่กลัว ภูมิต้านทานฉันดี ไม่กลัวโดนด่ากลับ เปราะบางอย่างเธอหรือจะสู้ฉัน
"โปรยยิ้มทั่วออฟฟิศแบบนี้ ได้เหยื่อใต้ชายกระโปรงมากี่่รายแล้วล่ะ หายคันหรือยัง"
"เอ ไม่ได้คิดนะคะ ปรกติหนูก็ยิ้มให้ทุกคนอยู่แล้ว แต่ถ้ามีคนมาชอบก็ดีใจค่ะ"
ความใสซื่อของเธอทำฉันดูเป็นอีโง่
"เธอซื่อบื้อรู้มั้ย โดนหลอกด่าก็ไม่รู้เรื่อง"
"ขอบคุณที่สอนนะคะ หนูไม่ทันคนเท่าไหร่ คงต้องให้พี่สอนอีกเยอะ"
ปรอทฉันจะแตก ใสซื่อน่าตบจริง
"อีโง่!"
"ถ้าด่าหนูแล้วพี่ได้ปลดปล่อย หนูยินดีค่ะ"
ทนไม่ได้แล้ว แน่นอก กรี๊ด! เงื้อมือตบหน้ามัน เพี้ยะ!!
นังโลกสวยหน้าหัน สะใจจริงเชียว มาตบกับฉันมา ตบแย่งผู้ชายตั้งแต่ม.ปลายฉันไม่เคยแพ้
"ขอบคุณพี่นะคะ หนูได้เรียนรู้กับความเจ็บปวด เพื่อจะได้อดทน เข้มแข็งขึ้น"
ฉันกรี๊ดแตก ฉันยอมแพ้ สะบัดหน้า เดินจ้ำพรวดจากมา สายตาหลายคนในออฟฟิศมองฉันอย่างรังเกียจ ช่างมันปะไร
นังโลกสวยคนนี้ โลกสวยเกินไป
นางโลกสวยคนก่อนๆ แทบไร้ที่ติ แต่เกราะโลกสวยยังมีช่องโหว่ให้เล่นงาน
แต่นังคนนี้ กลับไม่มี
ไม่ใช่เกราะมันไม่มีช่องโหว่ แต่มันไม่มีเกราะ มีแต่ความว่างเปล่า เปลี่ยนสิ่งที่โจมตีมาให้เป็นอากาศ อากาศสดชื่นของโลกสวย สุดท้ายจึงไร้ช่องโหว่
และฉันก็เริ่มเอ็นดูเธอซะแล้วสิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น