พ่อสอนผมไว้ ดูนาฬิกาบ่อยๆ เวลาเป็นสิ่งสำคัญ
นาทีสองนาทีมีค่า แสดงถึงความมีวินัย ให้เกียรติ มีสัจจะ ใครผิดเวลาพ่อโกรธมาก
ผมซึมซับแค่คำสอนแรก ดูนาฬิกาบ่อยๆ ใครผิดเวลาผมไม่โกรธ ไม่โกรธคนอื่น ไม่โกรธตัวเอง
เวลาสำคัญ และผมให้ความสำคัญ รวมกันแล้วโคตรสำคัญ
เสื้อเชิ๊ต กางเกงแสล็ค รองเท้าหนัง รวมราคากัน ถูกกว่านาฬิกาบนข้อมือซ้าย
ในบรรดามนุษย์เงินเดือนออฟฟิศด้วยกัน นาฬิกาข้อมือของผมอาจแพงที่สุด
แต่คืนนี้ งานมอบหมายล้นตัว ต้องเสร็จพรุ่งนี้ ไม่งั้นเสร็จกัน
เวลายิ่งสำคัญ ยิ่งบีบคั้นหัวใจ เข็มวินาทีเดิน "ติ๊กๆ"แผ่วเบา ทุกติ๊กที่แผ่วเบาทำเอาหัวใจสะดุ้งเฮือก
เวลาไม่ปราณีใคร แม้แต่มนุษย์เงินเดือนที่ทำงานไม่ทันคนหนึ่ง เวลาก็ไม่ใจอ่อน
แต่คืนนี้!! ไม่เหมือนคืนนี้ครั้งก่อนๆอีกหลายคืนนี้ที่ผ่านมา!
คนเราเป็นผู้คิดค้นเวลา สร้างนาฬิกา ไฉนพันปีต่อมา เราตกเป็นทาสของมัน
ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัด โดยเฉพาะผม ผมจะไม่เป็นทาสของสิ่งไม่มีตัวตนอีกต่อไป
เวลาใช้ชีวิตที่มีค่า เอาไปกดดันตัวเองในแต่ละวินาที มีแต่ความร้อนรุ่ม คุ้มที่ไหน
ชีวิตผม ความสุขของมวลมนุษยชาติ ไม่ควรจะถูกจองจำในหน้าปัดเล็กๆ เดินวนเวียนซ้ำซากจำเจวันละสองรอบแบบนี้
ผมลุกขึ้นยืน ขว้างนาฬิกาออกไป ด้วยแรงขบถที่โหยหาอิสระมาช้านาน
นายทาสที่กดขี่ผมมานาน พุ่งเข้ากระแทกผนัง หน้าปัดหลุด เข็มสั้นยาวกระจายไปคนละทิศทาง
นี่แหละรสชาติของการปฏิวัติ การปฏิวัติแห่งยุคโลกภิวัฒน์ ปลดแอกตนจากนายทาสที่ไร้ตัวตน
คืนที่ยิ่งใหญ่ ชายผู้ได้รับอิสรภาพ ไม่ต้องเกรงกลัววันพรุ่งนี้อีกต่อไป สะใจทุกวินาทีแห่งชีวิต
กี่ปีแล้ว ตั้งแต่เริ่มทำงาน ไม่เคยได้หลับสบายเต็มตื่นแบบนี้มาก่อน
...........
เช้าวันใหม่
ชิบหาย มาสาย งานไม่เสร็จ เจ้านายเหม็นขี้หน้าด่ายับ ลดขั้น ตัดเงินเดือน เพื่อนหัวเราะเยาะ
แต่ที่อยากจะร้องไห้จริงๆ นาฬิกาแพงหูฉี่ พังอย่างไร้ทางซ่อม ไร้เหตุผล
เมื่อคืนทำไปได้ไงวะ โง่ชิบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น