เวลาพิสูจน์แล้ว ผมควรจากมา แล้วไปต่อ
ช่วงเวลาแรกรัก ความวาบหวามครอบงำโลกทัศน์ มองเห็นอะไรไมชัด
วันเวลาผ่านไป เห็นชัดขึ้นทีละน้อย เห็นความต้องการตัวเอง ได้ยินเสียงที่หัวใจเรียกร้อง
มันยังไม่อยากถูกผูกมัด มันรักอิสระมากกว่ารักเธอ
เวลาช่วงแรกบ่มเพาะขึ้นเป็นความแน่ใจ เวลาช่วงหลังบ่มเพาะขึ้นเป็นการตัดสินใจ
ตัดสินใจแล้ว แต่ก็ยากจะตัดใจบอก กลัวตัดสินใจผิด กลัวเธอเสียใจ
โถงทางเดินในโรงพยาบาล ยาว แต่อยากให้ยาวกว่านี้
ถึงประตูห้อง ห้องที่เธออยู่ เส้นทางในการเดินครุ่นคิดยุติลง สองเท้าหยุดหน้าประตู
รอเธอหายดีค่อยบอก ความต้องการของหัวใจ ใจร้ายเกินไปถ้าจะบอกวันนี้
เธอประสบอุบัติเหตุ ผมทราบ รีบบึ่งรถมา เป็นห่วงเพราะความผูกพัน พันธะ และรักที่เจือจางแทบลางเลือน
สิ่งที่ผมจะทำ เธอที่ผมจะทิ้ง ดูเหมือนผมจะผิด แต่ถ้าฝืนหัวใจ ปากหลอกว่ารัก จนวันหนึ่งถึงจุดแตกหัก คงจะผิดกว่านี้
สำหรับเธอ การหาคนใหม่ ที่ใช่ ที่รักเธอ ไม่ยาก ผมควรถอนตัว เธอจะได้เจอคนที่รักเธอ จริงๆ
ตัดสินใจ ผลักประตูเปิด
ภาพที่เห็น....
ไม่เคยจินตนาการถึงภาพนี้มาก่อน ใบหน้าแต่เดิมขาวเนียนละเอียด บัดนี้เปลี่ยนเป็นผิวสีเนื้อระเรื่อขรุขระ เละ จมูก ริมฝีปาก ใบหู หายไปกับฤทธิ์ไฟคลอก
เดิมเธอสูงระหง ยามนี้เหลือเพียงร่างท่อนบน สละท่อนล่างรักษาชีวิตที่เหลือ
เป็นใครก็จำเธอไม่ได้ ถ้าไม่ได้เห็นแววตา เธอมองผม น้ำตารื้น ผมมองเธอ สบสายตา น้ำตาไหล
เวลานี้ ภาพตรงหน้ามีเหตุผลเพียงพอที่จะทิ้งเธอ ทางที่ดีควรทิ้งเธอ
แต่ตอนนี้ เปลือกแห่งความใคร่ ความหลง ความเสน่หาอันจืดจาง ถูกฉีกกระชากออก
เนื้อแท้ลึกๆของหัวใจปรากฎ ความรักที่มีพื้นฐานบนความห่วงใย
ไอ้บ้าที่ไหนจะทิ้งเธอก็ช่างหัวมัน ผมคนนี้จะขอดูแลเธอด้วยชีวิต ตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น