เบื่อ มีอะไรทำ แต่ไม่รู้จะทำอะไร
มัวแต่คิด ไม่ได้ทำ สุดท้ายไม่มีอะไรทำ
นั่งคิดอยู่ในห้องสีขาวทรงสี่เหลี่ยม
ห้องสีขาวในห้องทรงกลมที่เรียกว่าโลก
โลกอยู่ในทางช้างเผือก ถนนลูกรังสายหนึ่งในอวกาศ
คนเล็กแค่ไหน อวกาศใหญ่เพียงใด ลมหายใจดับไป หมดความหมาย
สุดท้าย สิ่งที่ใหญ่ที่สุดก็คือ การรับรู้
อยากทำ ไม่อยากคิด แต่ก็เอาแต่นั่งคิด ไม่เป็นตัวของตัวเอง
นั่งคิด เป็นการกระทำหรือไม่ ไม่น่าจะเป็น
ผู้รู้กล่าวไว้ คิดอย่างเดียว แต่ไม่ทำ ย่อมไม่มีทางสำเร็จ
ผู้รู้คือใคร ความสำเร็จคืออะไร การได้ออกจากห้องสีขาวนี้ใช่ความสำเร็จหรือไม่ ออกไปได้สุดท้ายก็ยังอยู่ในโลก
ทำไมต้องมาถูกขังอยู่ในห้องสีขาวนี้
คงเพราะคิดมากเกินไป
เอาแต่คิดจนพอละ ลงมือเขียนดีกว่า
เขียนอะไร คิดอะไรได้ก็เขียน เขียนสิ่งที่คิดเมื่อครู่ ถอดเสียงพูดในหัวเป็นตัวอักษร
มีอะไรทำสักที
ผมจึงได้รู้ว่าเมื่อครู่ผมไม่ได้อยู่ในห้องสีขาว ผมขังตัวเองไว้ในห้องความคิด
ห้องสีขาวเล็กๆยังมีอะไรน่าค้นหา หากได้ลองออกมาสัมผัสมัน
ผมตื่นเต้น พร้อมที่จะออกไปสัมผัสโลกภายนอกแล้ว
เปิดประตูออกไป แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบตา
ผมชื่นใจจริง ได้สัมผัสอะไรที่นอกเหนือจากสีขาว ดอกไม้ใบหญ้าแต่ละชีวิตมีความหมายในตัวมัน
ผมตื่นเต้นกับการเรียนรู้ พร้อมที่จะออกไปสัมผัสอวกาศแล้ว
แต่ในโลกใบนี้ ผมไม่ใช่นักบินอวกาศ ไม่มีทางไปอวกาศได้เลย
ผมจึงสร้างทางลัดที่เรียกว่าจินตนาการ ในห้องแห่งความคิด
ท่องอวกาศจนหนำใจ รู้ตัวอีกที....
ถูกขังในห้องความคิดอีกแล้ว
เบื่อ มีอะไรทำ แต่ไม่รู้จะทำอะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น