สองหนุ่มสาวคู่รัก เดินเคียงคู่ควงแขน ข้างถนนยามวิกาล สว่างสลัวด้วยไฟกริ่งจากเกาะกลางถนน
"ถ้าคะแนนเต็มสิบ คุณให้คะแนนหน้าตาฉันเท่าไหร่"
"ถ้าไม่เอาความรักหรือความเบื่อมาเกี่ยว ผมให้แปดจุดห้าจากมุมมองของผม"
"มาตรฐานดี ถ้าเป็นหุ่นฉันล่ะ กี่คะแนน"
"อย่าหาว่าทำร้ายจิตใจล่ะ ผมให้หกคะแนน"
"ทำไมล่ะ คุณใช้มาตรฐานอะไร"
"จอแบนไปหน่อย รอบอกคุณสามสิบนิ้ว มาตรฐานของผม เต็มสิบคือสามสิบหกนิ้ว"
"ถึงว่า สาวอึ๋มๆเดินผ่านชอบเหลียวมองจังนะ ฉันก็ให้คะแนนนิสัยของคุณเจ็ดเต็มสิบ"
เสียงรถยี่ห้อดีคำรามดังจากข้างหลัง เสียงล้อบดถนนรอบจัด ลูกเศรษฐีกลับจากผับ
"ทำไมเราต้องใช้คะแนนมาวัดทุกอย่าง"
"เราอยู่ในยุคที่วิทยาศาสตร์กำลังก้าวหน้าไงคะ ในยุคโลกาภิวัฒน์ จำเป็นต้องมีการกำหนดมาตรฐานจึงจะสามารถเปรียบเทียบกับคนอื่นได้"
"ไม่เห็นจำเป็นเลย อย่างผมรักคุณแค่ไหนมันก็เรื่องของผม"
"คุณรักฉันกี่คะแนน"
"เต็มสิบผมให้เก้าร้อยเก้าสิบเก้า"
"เอาจริงสิคะ ถ้ากำหนดให้รักที่สุดเต็มสิบ คุณว่า..."
"อันตราย!"
เขากระโดดผลักร่างหล่อน หล่อนกระเด็นล้มลง ตัวเขาแทนตำแหน่งหล่อน รับกระโปรงรถแลมโบกีนี่เต็มๆ แซนด์วิชรถเก๋งกับเสาไฟฟ้า สอดไส้คน
ลูกเศรษฐีลงจากรถ วิ่งหนีความรับผิดชอบ เร็วราวนักวิ่งลมกรด เธอให้คะแนนความเร็วเก้าจุดห้าเต็มสิบ
เขาสภาพไม่ค่อยดี "อ้า... ผมเจ็บมาก เก้าจุดเก้าเต็มสิบคะแนนเลย ผมคงอยู่ได้อีกสิบวินาที"
หล่อนน้ำตาไหลพราก "ไม่นะ คุณต้องไม่เป็นอะไร ฉันเสียใจหลั่งน้ำตาให้คุณห้ามิลลิลิตรแล้ว"
"คุณรู้หรือยัง ว่าผมรักคุณเท่าไหร่"
"ฉันรู้" เธอยิ้มทั้งน้ำตา "เต็มหนึ่งล้าน คุณรักฉันเก้าแสนเก้าหมื่น...."
"งั้นผมขอตายล่ะ อั้ก!"
"เดี๋ยวๆ คุณรักฉันอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ หัวใจฉันบอกอย่างนั้น"
"ค่อยชื่นใจหน่อย ผมไม่อยากตายละ ช่วยโทรเรียกรถพยาบาลหน่อย ผมเจ็บอย่างหาอะไรมาเปรียบมิได้แล้วตอนนี้"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น