ผมเดินกลางห้าง จะรีบไปทำธุระ สวนกับเพื่อนเก่าสมัยอนุบาล ทักกันแวบเดียว คุยยาว
"หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะเลยนี่หว่า เฮ้ย! จำได้มั้ย ตอนเด็กน่ะ เราซี้กันออก เล่นสนุกกัน ต่อยกันเองก็มี"
"จำได้ๆ"
"เมื่อก่อนยังดูดนิ้ว สูดขี้มูกฟืดๆกันอยู่เลย มาเดี๋ยวนี้หัวล้านลงพุง มีลูกมีเมียกันแล้ว โอ้โห เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ แม่! สงสัยข้าต้องถูกชะตากับเอ็งเอามาก เห็นแค่แวบเดียวก็จำเอ็งได้แล้ว ลูกเมียเอ็งเป็นไงมั่ง"
"สบายดี เอ้อ พอดีว่า..."
"ลูกกี่คน กี่ขวบกันแล้ว"
"เอ่อ ลูกชายคนเดียว ห้าขวบ"
"อย่าบอกนะว่าเรียนอยู่ อนุบาลหมีใหญ่"
"ใช่ๆ โทษทีนะ พอดี..."
"ข้าว่าแล้ว แม่! ลูกข้าก็ห้าขวบ อยู่อนุบาลหมีใหญ่ เรานี่ถูกชะตากันเอามาก หวังว่าคงไม่มีเมียคนเดียวกันนะฮ่าๆๆ เออเว้ย! ดีใจจริง ได้เจอเพื่อนเก่าถูกชะตา"
"ข้าก็ดีใจ แต่ข้ามีธุระด่วนต้อง...."
"อะไรว้า! เจอหน้าเพื่อนเก่าทั้งทีจะหนีไปทำธุระซะแล้ว รังเกียจข้ามากเลยเรอะ หน้ามู่ทู่เชียว ได้ดิบได้ดีแล้วหนีเพื่อนเลยนะ"
"เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้น คือ..."
"ฮ่าๆ ข้าล้อเล่นหรอก หน้าซีดเป็นตูดไก่ไปได้ ข้ารู้ ไม่ใช่เด็กกันแล้ว เป็นผู้ใหญ่มันก็ต้องมีธุระปะปังเป็นธรรมดา ข้าก็ไม่อยากรั้งเอ็งไว้นานหรอก"
"โอเค โชคดีนะเว้ย ไว้เจอกัน ต้องรีบไป..."
"เอ้อ เดี๋ยวๆ ขอเบอร์ติดต่อไว้หน่อย พอดีตอนนี้ข้ากำลังทำโปรเจคเกี่ยวกับสุขภาพ ได้เงินดีเลยนะเว้ย เลยอยากชวนเอ็ง..."
"โอเค ลูกโซ่ขายตรงเอาไว้วันหลัง ตอนนี้กูปวดขี้ โอเคนะ ไปล่ะ"
"ไม่ใช่ๆ มันไม่ใช่ลูกโซ่หรือขายตรงอย่างที่เข้าใจ มันคือธุรกิจเครือข่ายที่...."
"เดี๋ยวเอาขี้ยัดปากซะหรอก ไปละโว้ย ไม่ไหวแล้ว!!"
ผมวิ่งหน้าตั้ง เหมือนนักโทษวิ่งหนีผู้คุม ลุ้นระทึก ขนลุกซู่ โชคดียังทัน ระเบิดไม่ลงกลางห้าง โล่งสบาย โล่งอก รู้สึกถึงอิสรภาพ เหมือนนักโทษเพิ่งออกจากคุก คุกที่จองจำด้วยการสนทนา ยังไงยังงั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น