ชายผู้ฆ่าตัวตายด้วยการเป็นกวี

ชีวิตมันเศร้า เมื่อก้าวออกประตูบ้าน โลกภายนอกมันช่างโหดร้าย  เลวทราม  ต่ำช้า  ไร้ความปราณี
คนที่อ่อนแอแลอ่อนไหวเช่นเขา  จะเอาตัวรอดได้อย่างไรในสังคมเยี่ยงนั้น
ถึงจะขังตัวเองอยู่ในห้อง  โลกภายนอกก็คุกคามเขาด้วยบิลล์ค่าไฟ  ค่าเช่าบ้าน หรือแม้แต่เสียงท้องร้องของเขาเอง
เขาคิดจะฆ่าตัวตาย
แต่การฆ่าตัวตายในโลกความเป็นจริงนั้นช่างโหดร้าย
ความเจ็บปวดก่อนตาย  กลิ่นคาวเลือด  อุจจาระปัสสาวะคละคลุ้ง  ศพขึ้นอืดเหม็นอบอวล
เขาคิดหาวิธีฆ่าตัวตายที่ไม่โหดร้าย
แล้วเขาก็คิดวิธีที่สามารถตายอย่างสวยงามได้วิธีหนึ่ง
นั่นคือการเป็น กวี
ในเมืองไทยคนอ่านหนังสือน้อย  สำหรับคนอ่านบทกวีนั้นยิ่งน้อยจนรวมตัวกันอยู่ได้หนึ่งหมู่บ้าน
ค่าเขียนงานบทกวีจึงน้อยเป็นเงาตามตัว
เขาลาออกจากงานประจำมาเป็นกวีเต็มตัว
ไส้เขาจะแห้งอย่างช้าๆและตายในที่สุด  คงใช้เวลาไม่กี่ปี
ทว่าระว่างนั้นสามารถดื่มด่ำกับความงามในโลกของบทกวี
ไม่มีวิธีใดวิเศษกว่านี้อีกแล้ว
เขาขังตัวเองในห้อง เริ่มฆ่าตัวตายอย่างช้าๆ
เขียน  ตีพิมพ์  ขาย.....
เขียน  ตีพิมพ์ ขาย.....
.....
...
..
หลายปีต่อมาเขาก็ยังฆ่าตัวตายไม่เสร็จ
ตอนนี้เขาไส้แห้ง และกลายเป็นศิลปินแห่งชาติ
คงต้องเป็นกวีไปอีกหลายปีกว่าจะตาย