ตอนเป็นเด็กโต้งกลัวผี โตขึ้น ความกลัวผีก็โตตามตัว
หลายเรื่องเล่า หลายคนเล่า ผ่านหู เกาะกลุ่มเป็นก้อนความกลัววิ่งขึ้นสมอง
ที่นั่นมีผี ห้องนี้มีวิญญาณ ตำนานไม่เชื่ออย่าลบหลู่ โต้งรู้และคอยระวังตัวอยู่ตลอด
ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ใกล้วัดป่า ตกดึกแสงจันทร์ส่องไม่ถึง เคยมีผู้หญิงถูกฆ่าข่มขื่น
หากไม่จำเป็น โต้งจะไม่ขี่มอเตอร์ไซต์ผ่านที่นี่ แต่วันนี้ เขาจำเป็นต้องผ่าน
โต้งกะว่าจะเร่งมอเตอร์ไซต์ ผ่านต้นโพธิ์ไปให้เร็วที่สุด เขากลัวเจอผี
ทว่า อีกอึดใจก่อนจะถึงต้นโพธิ์ จู่ๆเครื่องดับ ล้อหมุนต่อไปด้วยแรงเฉื่อย
ท้ายเบาะเดิมทีว่างเปล่า พลันรู้สึกมีน้ำหนักกดยวบลงมา ราวกับมีคนขึ้นนั่ง
เหลือบแลด้วยหางตา ผ่านกระจกข้างมองหลัง ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่
ชุดขาว ผมยาวปรกหน้า ผิวซีดไร้สีเลือด
มอเตอร์ไซต์ติดเครื่องเอง ความเย็นยะเยือกแผ่คลุมแผ่นหลัง ไม่ถึงจุดเยือกแข็ง แต่โต้งตัวแข็งทื่อ
"เธอเป็นคนหรือเป็นผี" โต้งถาม มอเตอร์วิ่งต่อไปตามปรกติ หัวใจแทบกระดอนออกจากอก
"ผี"
ร่างหญิงสาวสัมผัสแผ่นหลัง รู้สึกถึงความเย็นเยียบ โต้งตัวสั่นคุมไม่อยู่
"เธอกลัว?"
"ฉันหนาว"
"ขอโทษ ตัวฉันไม่อุ่นเหมือนคนเป็น" ผีสาวถอนร่างท่อนบนออกห่างจากแผ่นหลัง
"เธออยากไปไหน" โต้งถาม
"ที่ไหนก็ได้ ฉันเบื่อต้นโพธิ์"
โต้งมองหน้าผีสาวผ่านกระจกข้าง หน้าตาไร้ชีวิตดูน่ากลัว แต่ดูไปดูมาก็เริ่มหายกลัว ตัวหายสั่น
"หายกลัวแล้ว?"
"เธอทำตัวน่ารัก ไม่น่ากลัวเหมือนผีเลย"
"ฮิฮิ" ผีสาวหัวเราะ
ซ้ายมือเป็นพงหญ้ารกชัฏ โต้งจอดรถ จูงมือผีสาวเดินเข้าพงหญ้า
"จะพาฉันไปไหน"
โต้งตอบโดยการกดร่างเธอลงกับพื้น ฉีกกระชากชุดขาวขาดกระจุด พงหญ้ารกสูงช่วยบดบังทุกความเคลื่อนไหวจากสายตาภายนอก
โต้งรูดซิบกางเกงลง ล้วงเอาอาวุธประจำชายออกมา ร่างหนักกดทับร่างบอบบางของผีสาว สองมือบีบเค้นคอกะให้ตายคามือ
แยกเขี้ยวราวสัตว์ป่าตัวหนึ่ง ถูกครอบงำโดยสัญชาตญาณดิบ ตอบสนองความหื่นกระหายของตนอย่างสุขสม
เสร็จกิจ หยาดความใคร่ทุกหยดเอ่อทะลัก เก็บอาวุธรูดซิบ จัดเครื่องแต่งกายลวกๆ
ขึ้นมอเตอร์ไซต์ขี่จากไป รวดเร็ว ไม่มีคำว่าขอโทษหรือขอบคุณ
ชุดขาวผีสาวขาดรุ่งริ่ง เธอต้องเดินกลับต้นโพธิ์เอง เดินอีกไกล
บทเรียนครั้งนี้ ผีสาวได้เรียนรู้แล้วว่า คนน่ากลัวจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น