แผ่เมตตา

กลับจากงานศพ  ตกดึก  เข้านอน  จิตโปร่งโล่งสบาย
คนที่ควรตาย ตาย  ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง  ฉันยินดีไปร่วมงานศพ  ไม่ได้ตื่นเต้นยินดี แต่ตายไปก็ดีเหมือนกัน
คู่แค้นตาย เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป   ต้องปรับตัวกับความโล่งใจใหม่
ดับไฟ  ห่มผ้า ตาปิดสนิท   เคลิ้ม  ปริ่มๆภวังค์
ทันใดนั้น  ผ้าห่มที่ห่ม  ค่อยๆเลื่อนจากยอดอก  ชายผ้าไล้ผ่านปลายเท้า
ฉันรู้สึกตัว  ร่างไร้ผ้าห่ม  ลมเย็นโชย  แต่หนาวจากใจมากกว่า  ตัวสั่น
แว่วเสียงคร่ำครวญ สะอื้น  หวนไห้  ฉันหลับตาปี๋  ไม่อยากเห็นสิ่งที่คิดว่าจะเห็น
ความกลัวครอบงำ  เล่นตลก  คนเราเวลากลัว  มักเสียความสามารถในการคุมตัวเอง
ฉันเผลอ  ลืมตาโพลง
หล่อน!!!!
ฉันหวังว่า นี่จะเป็นแค่เรื่องหักมุม  ลืมตา แล้วเจออะไรตลกๆสักอย่าง
แต่   เป็นหล่อนจริงๆ   ฉันเพิ่งไปร่วมงานศพหล่อนมา
ถึงผีไม่ทำอะไร  เราก็กลัวผี  ไม่มีเหตุผล  ฉันกลัว  นิ่ง แข็ง  กรี๊ดไม่ออก
"ฮือๆ  ฉันตาย"
ฉันกลัว  แต่นึกถึงตอนก่อนหล่อนตาย  สิ่งที่หล่อนทำ  ฉันหมั่นไส้
"ยังจะมารังควาญอีก"
"ฉันยังไปเกิดไม่ได้ ฮือๆ"
"จะเอาอะไรกับฉันอีก"
"ขอส่วนบุญหน่อย"
"ฝันไปเถอะ"
"ถ้าไม่ให้  ฉันไม่ไป  จะหลอกเธอทุกคืน"
"ฉันจะไปจ้างหมอผี  จับแกยัดลงไห"
"คืนนี้เธอจะไม่ได้นอน  แบร่!!"
"กรี๊ดดดดดด"
"แค่ส่วนบุญนิดหน่อย  ฉันก็ไป  โง่ไปได้"
"ฉันไม่เต็มใจ"
"เอาส่วนบุญมา!!!"
"โอเคๆ  ได้แล้วไปนะ  คนจะนอน"
ฉันลุก  นั่งคุกเข่า ก้นทับเท้า  ท่าเทพธิดา   ทวนบทสวดมนต์สมัยอนุบาล  บทสัพเพสัตตาลางเลือนในความทรงจำ
หล่อนเลือนหายไป  คงไปเกิดใหม่  ขอให้ไปเกิดในรก อย่าได้เจอหน้ากันอีก   ฉันจะขึ้นสวรรค์
แต่ฉันแปลกใจ  คิดไม่ตก  นึกทบทวนดู
เมื่อครู่  ฉันท่องบทแผ่เมตตา  ไล่หล่อนให้ไปไกลๆ
บทแผ่เมตตาจริง   แต่ฉัน  แผ่อะไรออกไปหว่า