ตัวของตัวเอย

     ได้เป็นใครก็หาไม่สุขใจเท่า  

ได้เป็นตัวของเราที่เฝ้าหา

ออกก้าวเดินเผชิญสมุทรสุดหล้าฟ้า

เพื่อค้นหาอัตตาที่ข้าเป็น

     แต่เยาว์วัยข้าเป็นใครใช่รู้อยู่

เพราะข้ารู้อยู่ว่าเป็นข้าจึงเล่น

แต่โตมาโชคชะตาข้าลำเค็ญ 

ที่เคยเป็นมองไม่เห็นเร้นเลือนลาง

     บั้นปลายเยาว์เจ้าต้องเรียนเพียรหน้าที่          

เป็นหนทางเลี้ยงชีวีรีบรี่สร้าง

เล่าเรียนรู้ตั้งตนอยู่ในลู่ทาง  

ส่องสวางภายภาคหลังพรั่งพร้อมพูน

     เสร็จศึกษาทำสัมมาอาชีพชอบ  

อยู่ในกรอบอย่าเฟือนฟั่นครั่นหันหุน

ถึงไม่ชอบในอาชีพอย่าอาดูร 

จักเกื้อกูลทุนเงินทองสนองตน

      หลักประกันมั่นใจว่าอยู่ได้  

อยู่สบายไม่เดือดร้อนค่อนขัดสน

ภาระยิ่งหลายสิ่งวิ่งเปรอปรน 

ลืมตัวตนที่เคยเขาเราเคยเป็น

     ถึงเวลาที่ข้าจะเยื้องย่าง

ออกเดินทางกร่างผจญทนทุกข์เข็ญ

เดินดั้นด้นค้นหาข้าที่เคยเป็น

ที่เคยเห็นที่เคยเล่นเป็นเราเอย