เลนส์ใจฉายภาพโลก

ผมเคยเกิดความสงสัยเวลา มองคนสองคนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกันเดินมาด้วยกัน   แต่เพียงปราดเดียวผมก็มองออกว่าคนทั้งสองคนมีนิสัยและวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน  ทั้งๆที่ยังไม่ได้ลองพูดคุยทำความรู้จัก  ราวกับว่ามีภาพฉายสะท้อนผ่านทาง สายตา การก้าวเดิน   และทุกๆอิริยาบถในชีวิตประจำวัน  บางครั้งเพียงแค่อยู่เฉยๆผมก็สามารถสัมผัสถึงความเป็นตัวตนของเขาที่ฉายออกมาได้    

สิ่งที่ผมสัมผัสได้ ผมคิดว่ามันคือ  พลังแห่งทัศนคติที่เขามองโลกใบนี้

ทำไมเธอคนนี้ถึงร่าเริง  ยิ้มได้ทั้งวัน   ยิ้มแต่ละทีทำให้คนรอบข้างรู้สึกว่าโลกสดใส  ในขณะที่อีกคนหนึ่งพยายามยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า  แต่รอยยิ้มก็ยังดูเจื่อนๆ    ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่ผ่านการฝึกมาอย่างเช่นรอยยิ้มของนางงาม  แต่ผมก็ดูออกว่าเป็นรอยยิ้มที่ผ่านการฝึกมา  เป็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นตามหน้าที่ของการเป็นนางงาม     เพียงแค่รอยยิ้มและการสบตาก็สามารถพาเราไปเห็นภาพที่พวกเขากำลังมองโลกในขณะนี้ 

อยู่กับใครบางคนแล้วรู้สึกอบอุ่นเป็นมิตร ในขณะที่อยู่กับอีกคนแล้วรู้สึกอึดอัด   นั่นคงเป็นเพราะเรามองเห็นภาพที่เขามองโลกใบนี้และมองตัวเอง    แต่ในบางครั้งอาจจะเป็นเพราะภาพที่เรามองเห็นเขาและโลกใบนี้ด้วยก็ได้

ผมเคยอ่านหนังสือหลักคำสอนของพระพุทธศาสนา  บางเล่มกล่าวว่า สิ่งทั้งปวงล้วนเป็นสิ่งไม่เที่ยง  เมื่อมีทุกข์ก็ย่อมมีสุขเป็นของคู่กัน  แปรเปลี่ยนไปมาเสมอ   บางเล่มก็กล่าวว่า  โลกนี้มีแต่ความทุกข์  การที่เรารู้สึกสุขก็เพราะเรามีความทุกข์น้อยลงก็แค่นั้น

แต่ผมก็แอบมีแนวคิดแย้งขึ้นมาในหัวว่า  เราอาจจะสามารถมีความสุขตลอดเวลาก็ได้  ถ้าเราเปลี่ยนแนวคิดของเรา   เปลี่ยนภาพที่เรามองโลกใบนี้ใหม่    ผมเคยคิดว่าผมทำได้  แต่ด้วยเวลาที่ผ่านเลยและประสบการณ์ที่ผ่านมา   ผมเริ่มคิดว่า “ มันทำได้จริงหรือเปล่าหว่า”

การที่จะคงแนวคิด คงภาพอันสดใสสวยงามของโลกไว้ในใจของเราให้ได้ตลอดนั้นไม่ง่ายเลย  เหมือนตอนผมเล่นเกมส์  แรกๆก็รู้สึกสนุก สบายๆกับมัน  แต่พอเล่นไปสักพักผมเริ่มรู้สึกอินกับมัน  ถึงขั้นโวยวายออกมาเมื่อผมตายในเกม 

แต่สุดท้ายนี้ผมก็ยังคิดว่า เราสามารถสนุกไปกับชีวิตและโลกใบนี้ได้  มองว่ามันเป็นหนังเรื่องหนึ่ง  มีอารมณ์ รักบ้าง สุขบ้าง โกรธบ้าง  เสียใจบ้าง   พอหนังจบ เราก็รู้สึกคุ้มค่าตั๋วไปกับการดื่มอารมณ์ที่หลากหลายเหล่านั้น  ก็แค่นี้ล่ะครับ