ผมยืนมองเพชรสิบเอ็ดกะรัต
คนขายเพชรไม่ต้อนรับผม
แกรู้ว่าผมรู้
ว่าผมไม่มีเงินซื้อมัน
ผมนั่งมองสาวสวยโต๊ะตรงข้าม
สาวสวยไม่สนใจผม
หล่อนรู้ว่าผมรู้
ว่าผมไม่กล้าเข้าไปคุย
ผมก้มมองหมาข้างถนน
หมาข้างถนนไม่กลัวผม
มันรู้ว่าผมรู้
ว่าผมไม่มีอำนาจ
ผมจ้องมองตัวผมในกระจก
ผมในกระจกไม่ยอมยิ้ม
ผมรู้ว่าผมรู้
ว่าผมไม่มีความสุข
ผมหลับตามองตัวผมในอุดมคติ
ผมในอุดมคติส่งมือมาให้
เขารู้ว่าผมรู้
ว่าผมเป็นเขาได้
ผมลองมองตัวเองในตอนนี้ใหม่
สายตาที่ทุกคนมองผมล้วนเปลี่ยนไป
ทุกคนรู้ว่าผมรู้
ว่าผมรู้ว่าผมเป็นใคร
เจ๋ง
ตอบลบเก่งมาก
ความคิดดี ถ่ายทอดดี
ค่ะน้องมีน
^^
ขอบคุณที่อ่านและติชมนะครับ พี่จัส ^ ^
ตอบลบ