เสือและป่าคอนกรีต

เขากำลังจ้องตาเสืออยู่ เสือโคร่งลำตัวหนาใหญ่ลายพาดกลอน ตาดำของมันหดเล็กลงจนเกือบจะเป็นเส้น เหมือนในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดทำให้มันสะทกสะท้านได้ อาวุธที่เขาใช้ต่อกรกับมันก็คือดวงตาแห่งความเมตตา เปล่งประกายแห่งความเสียสละ หยั่งลึกเข้าไปในความรู้สึกของเจ้าเสือโคร่ง เขาพลันเข้าใจว่าเสือตัวนี้น่าสงสารเพียงไร มันเบียดเบียนสัตว์อื่นเพราะตามธรรมชาติของมันไม่สามารถกินพืชเป็นอาหารได้ เขายื่นแขนไปหามัน เป็นการสื่อว่า เขายอมสละร่างกายตัวเองเพื่อความสันติ ยอมให้เสือกินจนอิ่มเพื่อที่เสือจะได้ไม่ไปเบียดเบียนชีวิตสัตว์อื่นต่อ ตาดำที่หดเล็กเป็นเส้นของเสือโคร่งพลันขยายกว้างขึ้น ประกายตาสุกใสหลั่งน้ำตา มันเลียมือเขาตอบเป็นการสื่อว่า มันเข้าใจและจะดำเนินตามเจตนารมณ์ของเขา ทั้งคนและเสือสวมกอดกันก่อนจากกัน ทั้งคู่เดินสวนกันไปคนละทิศ เสือโคร่งหยุดฝีเท้าแล้วก้มลงเล็มกินหญ้าใต้ต้นไม้ เขาแอบเอาใจช่วยให้เสือตัวนี้เปลี่ยนมาเป็นมังสวิรัติได้สำเร็จ
สิบกว่าปีแล้วที่เขาพเนจรไปทั่วพนาป่าเขา ชีวิตเขาเริ่มต้นที่วัดป่าเล็กๆ มารดาผู้ไม่ประสงค์ออกนามนำทารกน้อยมาฝากฝังกับเจ้าอาวาส เขาได้รับการอบรมจากท่านเจ้าอาวาสอย่างใกล้ชิดในฐานะศิษย์ฆาราวาส บำเพ็ญตบะจนแก่กล้าตั้งแต่อายุยังน้อย จนกระทั่งถึงวัยหนุ่มฉกรรจ์ เขาคิดว่าไม่ถูกต้องหากจะเก็บตัวอยู่ในวัดแล้วช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นแต่เพียงคนเดียว เขาจึงตัดสินใจออกเดินทางไปโปรดสัตว์
จักจั่นเรไรประสานเสียงเป็นบทเพลงเตือนใจถึงความน่ากลัวที่รออยู่เบื้องหน้า เขาตระหนักได้ว่าผืนป่าคงสิ้นสุดข้างหน้าไม่ไกลนี้ ก่อนจะพ้นจากป่า เขาก็พบกับสองลิงแม่ลูกอ่อน แม่ลิงร้องบอกเขาว่าอย่าไปต่อเลย แต่ความหวังดีของแม่ลิงนั้นถูกรับไว้ด้วยใจ เขาพยักหน้าขอบคุณแล้วเดินต่อ แม่ลิงส่ายหน้าอย่างผิดหวังก่อยจะกระโจนโหนต้นไม่พร้อมกับลูกน้อยเกาะบนบ่า
ผืนป่าสิ้นสุดลงที่ริมเขา มองลงไปเบื้องล่างคือป่าคอนกรีต แม้จะยืนมองอยู่ห่างๆแต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความวุ่นวาย หนทางไม่น่าไปต่อแต่เขาต้องไป ความยากลำบากมีไว้เผชิญหน้าไม่ใช่ไว้หนี ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปโปรดเพื่อนมนุษย์แล้ว
เขาไม่สามารถเปิดประตูหัวใจใครได้หากไม่ได้สบตา ในป่าคอนกรีตแห่งนี้ ทุกคนดูเหมือนหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องของตัวเอง ก้าวเท้าเดินฉับๆในขณะที่ใจครุ่นคิดถึงเรื่องอื่น เขาเห็นคนจำพวกหนึ่งดิ้นรนเพื่อความสบาย อีกจำพวกหนึ่งดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด แต่ละคนไม่มีเวลาใส่ใจคนอื่น บางครั้งเขาก็เห็นรอยยิ้มที่แห้งแล้ง การสัญจรบนถนนสร้างความสับสนให้แก่เขาไม่น้อย เขายืนกะจังหวะอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเดินพรวดพราดข้ามไป เสียงล้อบดถนนกับเสียงแตรดังลั่น รถเก๋งคันหนึ่งไถลล้อเป็นรอยยางมาหยุดอยู่แทบเบื้องหน้าเขา คนขับชะโงกหน้าออกมาชูกำปั้นด่า
“ช้ามถนนหัดดูตาม้าตาเรือซะมั่งสิวะ ชนมึงตายเดี๋ยวกูก็ติดคุกอีก”
เขาตระหนักว่าตนไปขวางทางสัญจรของคนผู้นี้ จึงส่งจิตผ่านสายตาไปขอโทษและปลอบโยนหัวใจของคนขับ คนขับรถบีบแตรใส่อีกครั้ง
“มายืนทำหน้าแอ๊บแบ๊วขวางทางรถทำไมอีกวะ หลีกทางสิโว้ย!!”
เขาเดินข้ามถนนต่ออย่างงกๆเงิ่นๆ กว่าจะข้ามได้ก็โดนรถคันอื่นบีบแตรไล่อีกสองครั้ง ผู้คนละแวกนั้นหันมามองอย่างดูถูกแวบหนึ่ง เขายิ้มปลอบใจตัวเอง ตอนเข้าป่าใหม่ๆเขาก็เคยได้รับการต้อนรับที่ไม่ดีเท่าใดนัก โดยเฉพาะสัตว์ดุร้ายจำพวก งู จระเข้ หรือเสือ เขาคิดว่าที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะป่ายังไม่รู้จักเขาและยังไม่รู้จักกับจิตใจที่เผื่อแผ่ ป่าคอนกรีตแห่งนี้ก็คงเช่นเดียวกัน
ผ่านไปครึ่งค่อนวัน เขารู้สึกกระหายและเมื่อยล้า ความท้อที่ซ่อนอยู่ลึกๆในใจปรากฏออกมาให้เห็นชัดขึ้น ป่าคอนกรีตผิดกับป่าทั่วไปที่เขาเคยเจอ ในป่า ต้นไม้ทุกต้นสามารถสื่อสารกับเขาได้ เขามักจะขออนุญาติและขอบคุณเสมอทุกครั้งที่เด็ดผลของพวกมันกิน ต้นไม้เองก็ไม่ว่าอะไร ออกจะดีใจที่ตนมีส่วนช่วยในการหล่อเลี้ยงชีวิตผู้อื่นเสียด้วยซ้ำ เขาตอบแทนมันด้วยการช่วยพวกมันขยายพันธุ์เท่าที่จะทำได้ แต่ในป่าคอนกรีตแห่งนี้ เขาไม่สามารถสื่อสารกับต้นคอนกรีตต้นไหนได้เลย
เขาเดินผ่านร้านขายผลไม้ หยุดมองดูแผงผลแอ๊ปเปิ้ลสีแดงสดฉ่ำน้ำ เขาเห็นว่าผลแอ๊ปเปิ้ลเหล่านี้ไม่ได้อยู่ติดกับขั้วต้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใครจึงหยิบลูกหนึ่งขึ้นมากัดกินประทังความหิวกระหาย พ่อค้าสวมเอี๊ยมมีกระเป๋าด้านหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหา พร้อมกับส่งยิ้มให้ ถึงเขาจะสัมผัสถึงไมตรีไม่ค่อยจะได้แต่เขาก็ยิ้มตอบอย่างจริงใจ เขาและพ่อค้าผู้นี้ล้วนเป็นเพื่อนร่วมโลก มนุษย์ทุกคนในโลกก็เปรียบเสมือนครอบครัวใหญ่ๆครอบครัวหนึ่ง เขาเดินต่อไปพร้อมกับผลแอ๊ปเปิ้ลในมือ
“อ้าวเฮ้ย! จกกินไม่จ่ายตังค์ แล้วจะเดินจากไปอย่างหน้าด้านๆอย่างนี้เนี่ยนะ กลับมาก่อนนะเว้ยเฮ้ย!!”
เขาถูกพ่อค้าตามไปฉุดลากตัวกลับมา
“จ่ายเงินมา!”
เขาแบมือทั้งสองข้างออก เขาไม่เข้าใจ
“แล้วจะชดใช้ยังไง!”
เขายักไหล่ ถูกพ่อค้าทุบตีไปเสียหลายตุ้บ แต่สักพักก็เลิกราไปเพราะเห็นว่าไม่คุ้มที่จะเอาเรื่องกับแอ๊ปเปิ้ลเพียงผลเดียว พ่อค้าหันไปสนใจแผงแทน เขาเดินต่อ เป้าหมายเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ ตกเย็นแล้วแทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง เขาเดินมาจนถึงตลาด ของกินวางอยู่บนแผงเรียงรายเกลื่อนกลาด แต่เขาตระหนักว่าของถูกอย่างล้วนถูกคนอ้างเป็นเจ้าของแล้ว เขาเห็นการใช้แผ่นกระดาษและโลหะกลมๆแลกเปลี่ยนกับของเหล่านั้น จากการฟังหลายๆคนพูดกัน จึงทำให้เขาเริ่มรู้ว่า สิ่งที่ใช้แลกอาหารเหล่านี้เรียกว่า เงิน แต่เขายังไม่รู้ว่าจะหาได้จากที่ไหน
เขาเดินผ่านตลาด ขึ้นสะพานลอยไป บนสะพานนั้นเขาได้พบชาบยคนหนึ่งเนื้อตัวสกปรกแต่งตัวซอมซ่อ นอนคว่ำคู้ตัวอยู่ ใต้แขนเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวสีน้ำตาลคราบดำเขรอะนั้นไร้ท่อนแขนและท่อนขา ขันใส่เศษเงินบุบๆวางอยู่เบื้องหน้า เขารู้สึกเวทนาชายพิการผู้นี้ มองเศษเงินในขันพลันคิดได้ว่า เศษเงินเหล่านี้นำไปแลกอาหารได้ ด้วยความหวังดีต่อชายพิการเขาจึงเดินเข้าไปหยิบเศษเงินในขัน ตั้งใจจะเอาไปซื้ออาหารมาให้
“ไอ้ห้าร้อย!” ขอทานพิการพลันโผล่แขนออกมาจากแขนเสื้อขึ้นมาตบใส่ เขาตกใจหงายหลังก้นจ้ำเบ้าหลบฝ่ามือนั้นได้ทันพอดี ขอทานโผล่ขาออกมายืนขึ้นจะเตะซ้ำ เขารีบผุดลุกขึ้นวิ่งหนีลงบันไดไป
“ไอ้โง่เอ๊ย! ไม่รู้ซะแล้วว่ามาแหยมกับใคร ถุย!”
ขอทานเห็นว่าถ้าวิ่งตามไปจะเสียภาพพจน์คนพิการจึงนอนคว่ำลงซ่อนแขนขาของตัวเองตามเดิม
ชายหนุ่มวิ่งหนีความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ มันกะทันหันเกินกว่าที่เขาจะรับได้ทัน เขาวิ่งไปหยุดริมสี่แยกแห่งหนึ่ง แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว แสงสีพร่าพรายตาเข้ามาแทนที่ เขารู้ตัวแล้วว่ายังไม่พร้อมสำหรับป่าคอนกรีตแห่งนี้ เขาต้องการจะกลับเข้าป่า แต่หันซ้ายหันขวาไม่รู้ทางไหนเป็นทางไหน เขาเริ่มรู้สึกกลัวและโดดเดี่ยว เขาอยากร้องไห้
สามวันต่อมา
ใต้สะพานลอย เขานอนคู้ตัวซ่อนแขนซ่อนขาเอาไว้ ขันทองเหลืองบุบๆใบหนึ่งวางไว้เบื้องหน้า
“ตำรวจมา ตำรวจมา!”
พวกตั้งแผงลอยริมถนนตะโกนบอกต่อกันพลางหอบโกยข้าวของเผ่นหนี เขาโผล่แขนออกมาคว้ากระชับขันทองเหลืองไว้กับอก สองขาโผล่ออกมาลุกยืนแล้ววิ่งจ้ำอ้าว ตำรวจคนหนึ่งวิ่งไล่กวดตามเขามา ด้วยแรงขับดันของสัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้เขาวิ่งทิ้งห่างตำรวจคนนั้นออกไปเรื่อยๆ
“หยุดให้จับซะดีๆ!”
“ตามจับกูไม่ทันหรอก!”เขาตะโกนตอบอย่างเยาะหยัน
ในที่สุดตำรวจก็วิ่งตามเขาไม่ทัน และเขาเองก็ตามตัวเองไม่ทันแล้วเช่นกัน