The Animal

เรื่อง The Animal
“เราจะมาติดตามชีวิตกระทิงป่าแห่งทุ่งหญ้าสะวันนากันนะครับ”จอห์นพูด เขาหมอบอยู่ในกอหญ้าสีทองกับตากล้องหนึ่งคน ลูกทีมกล้ามใหญ่ชาวแอฟริกาอีกสองคนชื่อ ซูเต กับ ดิจิมอนจิ
“พวกมันอยู่รวมกันเป็นฝูงใหญ่ มีจ่าฝูงเป็นเพศผู้ที่แข็งแรงที่สุดหนึ่งตัว ลูกฝูงส่วนใหญ่เป็นเพศเมีย… โอ้ว! ดูนั่น จ้าวป่าสองตัววิ่งมาแล้ว” จอห์นร้อง ตากล้องจับภาพไปที่สิงโตสองตัววิ่ง ฝูงกระทิงแตกตื่นวิ่งหนี กระทิงหนุ่มสาวนำไปไกล ทิ้งกระทิงแก่ตัวหนึ่งไว้ให้สองสิงโตขย้ำ
“ถึงจะน่าเวทนา แต่เราก็ไม่สามารถทำอะไรกับกฎธรรมชาติข้อนี้ได้”จอห์นพากย์ “นั่น!! ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ หน่วยกระทิงกู้ภัยย้อนกลับมาแล้ว”
กระทิงหนุ่มห้าตัววิ่งกลับมา ขวิดสิงโตตัวที่ยืนคร่อมกระทิงแก่กระเด็น กระทิงหนุ่มสามตัวยืนประจันหน้า สองสิงโตลังเล อีกสามตัวพยุงร่างกระทิงแก่ เมื่อกระทิงแก่ดูท่าไปไม่รอด ห้ากระทิงหนุ่มก็ทิ้งกระทิงแก่ วิ่งหนีไป
“เป็นการตัดสินใจที่ถูก”จอห์นพูด
สองสิงโตทำจมูกฟุดฟิด หันหน้ามาทางกล้อง วิ่งมา
“มันได้กลิ่นอะไรบางอย่าง”
สองสิงโตวิ่งเข้ามาใกล้ ปากกระเพื่อม เขี้ยวเผยอ น้ำลายปลิวเล่นลมเป็นเส้น
“ชิบหายแล้ว!” จอห์นร้อง ตากล้องทิ้งกล้องพร้อมใจเผ่นแน่บพร้อมคณะ ดิจิมอนจิถูกขย้ำเป็นคนแรก ซูเตวิ่งหนีหายลับตา จอห์นปีนต้นไม้ต้นเล็กแต่สูงตนหนึ่งอย่างว่องไว ตากล้องพยายามปีนตามขึ้นมา แต่ถูกสิงโตงับได้
“จอห์นช่วยผมด้วย! จอห์น!! จอห์น!!!”ตากล้องแผดร้องโหยหวน ร่างถูกสิงโตขย้ำฉีกกิน จอห์นหลับตาปี๋ ซบหน้ากับต้นไม้ร้องไห้ สักพักหนึ่งสองสิงโตอิ่มกับสองคนกับกระทิงหนึ่งตัวก็จากไป สองสิงโตจากไปนานแล้วจอห์นค่อยลงมา จอห์นรี่ตรงไปที่กล้อง กอดกล้องไว้กับอก
“ผมไม่อยากเชื่อว่าผมจะรอดจากเหตุการณ์เลวร้ายนี้มาได้ ประสบการณ์ครั้งนี้ตีค่าไม่ได้จริงๆ”